Jego imię jest pochodzenia greckiego. Andrzej z Betsaidy to początkowo uczeń Jana Chrzciciela. Gdy jednak usłyszał z ust Jana „Oto Baranek Boży”, poszedł bez wahania za Chrystusem. Był najwierniejszym z apostołów Mesjasza.

Po cudownym połowie ryb, Jezus wyraźniej dał mu do zrozumienia, że należy iść za nim. Był tak bardzo zaufanym uczniem Jezusa, że nie wahał się zadawać trudnych  pytań. Był świadkiem pierwszego cudu w Kanie Galilejskiej. Możemy przypuszczać, że po śmierci i Zmartwychwstaniu Jezusa, Andrzej apostołował w Poncie, Bitynii (pn. część Azji Mniejszej), w Scytii (dolny bieg Dunaju), oraz Tracji (dzisiejsza Bułgaria). W końcu roznosił dobrą nowinę w Grecji (zwłaszcza w Epirze i Achai).

Męczeńską śmierć poniósł w Patras w Grecji na skośnym krzyżu (X), nazywanym krzyżem andrzejowym (głowa zwisa ku ziemi). Jako dzień męczeństwa podaje się 30. 11. 60 r. (za prokonsula Egeasza). Relikwie w IV stuleciu przewieziono do Bizancjum. W 1208 r. dostały się do Amalfi (we Włoszech), głowa zaś od 1462 r. przechowywana była w Rzymie. Zwrócono ją Grekom 26. 09. 1964 r.

Kult apostoła rozpowszechnił się i zawsze był żywy na Wschodzie i Zachodzie. Andrzej zawsze patronował wielu zawodom  rybakom, podróżnikom, rzeźnikom, woziwodom, rycerzom. Tenże święty uchodzi też za orędownika w sprawach matrymonialnych i w wypraszaniu potomstwa Święty Andrzej jest patronem Słowiańszczyzny, zwłaszcza krajów prawosławnych, a także Austrii, Grecji, Hiszpanii, Holandii, Szkocji. Patronuje też miastom – Bordeaux, Hanowerowi, Polsce – Przemętowi. Jest też patronem diecezji warmińskiej. Jest także orędownikiem dla cierpiących na choroby – podagrę, różę, czerwonkę (nazywaną niekiedy chorobą św. Andrzeja).

Jego symbole to – krzyż w kształcie litery X, zwany krzyżem św. Andrzeja, księga oraz ryba. Do dziś znana jest w Polsce noc św. Andrzeja, czyli popularne andrzejki. Według wierzeń ludowych, dziewczęta i chłopcy mogą zobaczyć swoich małżonków lub małżonki w nocy w wodzie, w lustrze lub we śnie.